Լուսինե Հովհաննիսյան

Լուսինե Հովհաննիսյանը լրագրող է և հրապարակախոս։

Հեղինակի նյութերը

17 սեպտեմբեր, 2018 13:20

Սաշիկը (ապաքաղաքական)

1987-ին ես ուսանող դարձա ու ահագին հպարտ էի ուսանող լինելովս։ Հպարտությունից բացի արագ դերի մեջ մտա ու սկսեցի ուշի-ուշով հավանել այն ամենը, ինչ հայրս էր հավանում։ Օրինակ՝ Փարաջանովի «ԼեգենդՍուրամի ամրոցի մասին»-ը, որն ինձ բոլորովին չգրավեց տասնյոթ տարեկանում, բայց երբ հորս հետ դուրս եկանք «Նաիրի» կինոթատրոնի փոքր դահլիճից՝ ես դեմքի մի խելացի արտահայտությամբ արդեն ինտեգրվել էի անհասկանալի արվեստին։ Սիրով կարդում էի միայն նոր-նոր տպագրվող արգելված գրականությունը, իսկ Էրնստ Նեիզվեստնիի գործերը հիացած նայում էի, որ խելոք թվամ։

30 հունվար, 2017 16:48

Համարձակվում եմ ասել` կյանք է, մի՛ կռվեք

Ղարաբաղի պատերազմի մասին ֆիլմ նայել չէի ուզում, որովհետև այդ պատերազմն իմ ձևավորման վրա ծանր հետք թողած ու որ ամենակարևորն է, դեռ չավարտված պատերազմ է: Բացի այդ երկրում, որն իմն է ու որտեղ ապրում եմ, կինոյից առաջ ավելի լուրջ հարցեր կան ու կինո վերլուծելու լրջությունը մի քիչ հետաձգվել է: Ղարաբաղի պատերազմը դեռ չի հասցրել հուշ դառնալ՝ գոնե ինձ համար: Բայց համատարած հիացմունքը «Կյանք ու կռիվ ֆիլմի» շուրջ, մանավանդ այն մարդկանց հիացմունքը, որոնք ֆիլմարվեստից կարծես թե լավ են հասկանում ու ունեն ճաշակ՝ ինձ ստիպեց նայել հանրային առաջին ալիքով: Ես հասկացա, որ մենք պատերազմը, կորուստը, տխրությունը, անցյալի հանդեպ կարոտախտը շփոթում ենք ֆիլմ քննարկելու հետ և սիրում ենք ոչ թե ֆիլմը՝ այլ մեր զոհվածներին, մենակ մնացած աղջիկներին, զոհված հայրերին,անցած տարիները:Եվ այդ պատճառով ձևավորվում է պրոֆիլակտիկ հիացմունք և ապա անկարելի է դառնում քննարկումը, քննադատությունը:

13 դեկտեմբեր, 2016 15:39

Հայր մեր, Կաթողիկեի խաչն ինչո՞ւ է այսչափ անգթորեն գեշ

Հորն իհարկե ավելի լուրջ հարցերի շարան ունեմ, բայց քանի որ իր «գրասենյակի» տարածքն է, ինքն իրեն այսպես ձևակերպվեց հարցը: Երբ Կաթողիկե եկեղեցու կողքին սկսվեց նորակառույցի շինարարությունը, հին եկեղեցու գմբեթի հին խաչն անհետացավ: Ես ջերմեռանդ հավատացյալ չեմ, ու Աբովյան փողոցով անցնելիս չեմ խաչակնքվում, ինչպես մեր քաղաքի քսան տարեկան տղաներն ու աղջիկները, բայց հին եկեղեցու գմբեթին նայում էի ու խաչի զարդանախաշն անգիր գիտեմ, կարող եմ նկարագրել: Քանի որ Աբովյան 15 տարածքի հանդեպ իմ զգայնության շեմը շատ ցածր է, ես զգում եմ այստեղի ամեն շարժումն ու նոր, բայց արդեն կիսամեռ դեղնած տույայի հայտնվելն ու անհայտանալը հին կաղնիների փոխարեն՝ Աբովյան փողոցի կողմից, որոնց կաղիններն ու նրանց գլխարկներն ընկնում էին Լեզվի ինստիտուտի շքեղ ու լայն պատուհանագոգերին:

7 դեկտեմբեր, 2016 15:48

Մեր բակի դեկտեմբերի յոթը

Թե ինչու էի ես տանը 88-ի դեկտեմբերի յոթի չորեքշաբթի օրը՝ չհիշեցի: 88-ը տանը լինելու տարի չէր, հատկապես՝ չորեքշաբթի: Սուրբ Սարգսի կողքի հին բարձրահարկն էր մեր տունը: Էնքան արագ հասկացա, որ երկրաշարժ է, ոնց որ կյանքիս ընթացքում մի քանի անգամ տեսել էի: Երկրաշարժը իմ գլխում մի սարսափ էր, որի մասին փոքր տարիքից լսել էի. երկրաշարժը տարել էր մորս մեծ ընտանիքը՝ թողնելով միայն մորս ու տատիս:

21 սեպտեմբեր, 2016 10:20

Իմ սերնդի անզուգական կատարումը

1987-ի սեպտեմբերի 1-ը Երևանի պետական համալսարանի կենտրոնական մասնաշենքի բակում մնաց որպես կեցության անտանելի թեթևության մի կտոր, որի ամենալուրջ ցավը նախօրեին Գնունի փողոցի «Կոշիկի տնից» գնված հարավսլավական 35 համարի կոշիկի ցավն էր, որովհետև բնությունը ինձ ստեղծել էր 37 չափսով, բայց խորհրդային կոշիկի խանութը 37-ի հնարավորություն չպարգևեց այդ օրը, իսկ ես այնպես ուզում էի սիրուն լինել ուսանողական առաջին սեպտեմբերի 1-ին: 1987-ի սեպտեմբերի 1-ին ես համալասարան մտա երկու համար փոքր սպիտակ ու սիրուն հարավսլավական կոշիկով: 88-ի փետրվարի 20-ից մենք ուրախ էինք, անսահման ուրախ, սահմանափակ պատասխանատվության տարիքում և երկիրն ու ամեն ինչը փոխելու անսահմանափակ նկրտումներով: Մենք ինքնուրույն երկիր էինք ուզում ու ստեղծում՝ ով ինչպես կարող էր: Մենք սիրեցինք ու հոգ տարանք միմյանց հանդեպ ինչքան կարողացանք: Հետո սկսվեց կռիվը…