Իշխանությունը ինտենսիվորեն ելքեր է փնտրում նվազագույն կորուստներով ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու և օրեցօր խորացող քաղաքական ճգնաժամը հաղթահարելու համար: Սերժ Սարգսյանը, իր ոճին հավատարիմ, փորձում է իմիտացիոն ու կոսմետիկ լուծումներ տալ քաղաքական ճգնաժամին:
Իշխանությունը այս փուլում նախաձեռնել է ԱԺ նախագահ Հովիկ Աբրահամյանի աշխատասենյակում խորհրդակցությունների շարք, որին ընդդիմության կողմից մասնակցում են ՀՅԴ խմբակցության ներկայացուցիչ Արմեն Ռուստամյանը, «Ժառանգության» կողմից՝ Ռուբեն Հակոբյանը: Խորհրդակցությունների առաջին փուլում որպես քաղաքական ճգնաժամի կոմպրոմիսային լուծում քննարկվել է երեք կետ.
1.Արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների անցկացում՝ մեկ տարվա ընթացքում։
2.Համամասնական ընտրակարգի անցում՝ երկու տարվա ընթացքում։
3. Ընդդիմության վերահսկողական լծակների ավելացում։
Քննարկման ենթակա երեք կետերի բովանդակությունից ակնհայտ է դառնում, որ բանակցությունների սեղանի վրա գտնվող փաստաթուղթը կարող է ծուղակ լինել ընդդիմության և մասնավորապես Րաֆֆի Հովհաննիսյանի համար: Եթե օրակարգում ընդգրկված բոլոր կետերը անխտիր ընդունվեն իշխանությունների կողմից, ապա դրան հաջորդելու է փետրվարի 18-ի նախագահական ընտրություններից հետո բարձրացած դժգոհությունների ալիքի աստիճանական կամ կտրուկ անկում: Ուշադրություն է գրավում այն փաստը, որ Սերժ Սարգսյանը փոփոխությունների գնալու ժամկետը սահմանում է մեկից երկու տարի:
Ըստ էության, Սերժ Սարգսյանը այս փուլում ցանկություն չունի որևէ բան զիջելու, այլ տակտիկական քայլերով ժամանակ է ձգում: Իսկ ներկայացված երեք կետերը ընդունելու դեպքում էլ մի տարի հետո շատ մեծ հավանականությամբ կհայտարարվի, որ խորհրդարանական նոր ընտրությունների անցկացումը և համամասնական ընտրակարգի անցումը այլևս նպատակահարմար չէ:
Իշխանության համար այս պահին գերխնդիր է համաժողովրդական դժգոհության ալիքը համապատասխան քայլերով մաշեցնելն ու պայքարի դուրս եկած հասարակությանը հիասթափեցնելն ու հոգնեցնելը:
Նման մարտավարություն հետընտրական լարված իրավիճակում կիրառվել է 2003թ., երբ հետընտրական դժգոհությունների ալիքը մարելու համար Սահմանադրական դատարանը խորհրդատվական որոշում կայացրեց մեկ տարվա ընթացքում նախագահի վստահության հանրաքվե անցկացնել: Հետագայում դրա իրականացումը նպատակահարմար չհամարվեց, քանի որ հրապարակում արդեն բողոքող ժողովուրդ չկար:
