Հանրապետության դպրոցների և մանկապարտեզների տնօրենները ձայներ են հավաքում ՀՀԿ-ի համար: Այլ բա՞ն էինք սպասում: Ինչ-որ բա՞ն է փոխվել, ասենք, 2012-ից հետո: Այդ կանայք, որոնք հանրապետական են, մինչև ընտրությունները ինչ-որ անձնական ողբերգությու՞ն են ունեցել, որից հետո հանրապետականնն արդեն ամենամեծ փորձանքը չէ: Ոչ: Ինչ-որ մեկը մա՞տ է թափ տվել, որ ցուցակ հավաքողի քրեկան հետապնդումը սարերի ետևում չէ: Ոչ:
Այդ կանայք ընտրակեղծարարներ են կյանքի նույն ռիթմով, ինչ ռիթմով գնում են տուն և գրկում իրենց որդիներին ու դուստրերին կամ թոռներին, ինչ ռիթմով նրանց ասում են՝ բալիկս, էս կոնֆետը քեզ: Հա, բայց այդ կանայք արդեն քոսի երկիր են դարձրել Հայաստանը: Նրանց գոյության դաշտում Հայաստանն առանց առողջանալու հույսի անընդհատ քորում է իրեն: Հայաստանը քոսի վերքերի մեջ դեղատոմսի հավակնություն չունի, թեպետ աշխարհում շատ երկրներ կան, որտեղ վաղուց ոչ մեկը քոս չի ընկնում: Պատկերացրեք այդ ուսուցչուհիներին, տնօրեններին, որոնք ծնողներին ասում են՝ կբերես այսքան ձայն: Ուսուցչուհիներն ու մանկապարտեզների տնօրենները՝ ջհանդամը: Դուք ծնողներին պատկերացրեք: Այսօր նրանք իրենց հարազատներին են ցուցակագրում, որ երեխան անվճար մանկապարտեզում խնդիրներ չունենա, հետո գնում են տուն ու ասում՝ Սամվել Ալեքսանյանն էսօր ընտրակաշառք չի առաջարկե՞լ: Լսում են, որ առաջարկել է 10 հազար դրամ: Հետո զանգում են Ավանի իրենց բարեկամին՝ Միհրանն ինչքա՞ն է առաջարկում՝ 62 հազար դրամ: Չեղա~վ: Հետո զանգում են Արաբկիր տեղափոխված նախկին հարևանին՝ ՍԱՍ-ի Արտակն ինչքա՞ն է ասում՝ հլը չի ասում: Դուք պատկերացրեք էս մարդկանց շփոթմունքը:
Հաջորդ օրը երրորդ դասարանի ուսուցչուհին գնում է դպրոց, երեխաներին առաջարկում է բացել դասագրքերը և հընթացս պատասխանել հարցին՝ 62 հազա՞րն է շատ, թե 10 հազարը: Իր ցավը, իր անիծյալ բախտը, որ ինքը Հարավ Արևմտյան թաղամասի բնակիչ է, ինքը դարձնում է կրթական խնդիր: Հաշվի առեք այս ամենը: Բայց, ի սեր Աստծո, մի ասեք, թե անակընկալի եք եկել այն փաստից, որ 136 հանրակրթական դպրոցի և մանկապարտեզի տնօրեն ցուցակներ է ներկայացնում ՀՀԿ-ին: Անակընկալի եկեք, որ խոսքն ընդամենը 136-ի մասին է: 1456 դպրոցից 136-ի: Մնացածին ձայնագրելն արդեն իմաստ չունի: Հիմա նրանցից ու՞մ ասես, որ մեռնել կա, այ ընկերուհի, մահվան մահիճ կա, բա որ հանկարծ վաղը մեռաք, չեք ամաչի՞, որ ձեր ամբողջ կյանքի վերջին գործը ՀՀԿ-ի համար ցուցակ հավաքելն էր: Տատիկ եք դարձել, ձեր թոռները մեծանալու են, լուսանկարներ կան, տեսնելու են, որ իրենց տատիկը արգելակել է Հայաստանի Հանրապետությունը, ինչպես, ասենք, Սերժ Սարգսյանն արգելակել է Հայաստանը:
Հասկանու՞մ եք, ձեր տատիկը Սերժ Սարգսյանի աղմկահարույց հանցագործությունների մի թելն է: Լուսանկարները, անուն ազգանունները, նրանց «զուլալ» ձայները, մանկապարտեզների ու դպրոցների հասցեները հո կա՞ն: Մե՞ղք չեն էդ երեխաները: Դովլաթովն ասում էր՝ հասկացանք, որ Ստալինը գլխակեր էր, բայց մարդկանց ԳՈՒԼագ-ներ նետող էդ 4 միլիոն մատնագրերն ո՞վ էր գրում: Մայրեր և տատիկներ, տեղ-տեղ նաև հայրեր, սիրելի ծնողներ, արտագաղթում եք մուննաթով ամեն ընտրություն հողին հավասարեցնելուց հետո: Արտագաղթելով ավելի եք փոքրացնում այս երկիրը: Բայց տեսեք, թե ձեր մնալուց ինչի է վերածվում այն: Եվ այդ ամենը ու՞մ համար՝ ձեր թոռնիկների և երեխաների՞: Դուք արդեն ձեզ վերաբերող անեծքը ժառանգել եք նրանց, դուք նրանց զրկել եք հալալ մոր և հալալ տատիկի իմիջից, դուք արդեն պատմության սև էջ եք: Դուք այդքան հավատու՞մ եք Սերժ Սարգսյանի և Հանրապետականի անմահությանը, Ստալինից էլ անմա՞հ է պարոն Սարգսյանը: Եթե ձեր շառավիղից ավելի անմահ մեկը կա էս աշխարհում ու նա Հայաստանի իմաստալից պատմության հաջորդ էջը չէ, ձեր երեխաներն ու թոռները ի՞նչն են շարունակում: Դուք նրանց բովանդակային պարանն եք, որ արդեն այսօր գցել եք նրանց պարանոցին: Դուք դիակներ եք ժառանգում ապագա Հայաստանին, եթե միայն ապագա Հայաստանը հնչում է ցուցակների ֆոնին, որոնք դուք արդեն ներկայացրել եք ՀՀԿ-ին: Իսկ ՀՀԿ-ն ասում է՝ այդտեղ խախտում չկա՝ ընտրողների հետ աշխատանքը ենթադրում է քաղաքական ուժերի կողմից պոտենցիալ ընտրազանգվածի հավաքագրում, արձանագրում, մոբիլիզացում, նույնականացում: Սա արդեն քստմնելի է, սիրելի մայրիկներ և տատիկներ: Էս կուսակցությունը խոտն է իմաստավորում: Օրենքն ասում է՝ եկեք իմաստավորենք հացը: Էս կուսակցությունն ասում է՝ մեր ոչխարների հետ գործ չունեք, օրենքն ասում է՝ ես ոչխարների մասին կետ չունեմ նույնիսկ շրջակա միջավայրի մասին օրենքներում, որովհետև ինձ համար մարդն ու կենդանին ամբողջական են: Օրենքը և Հայաստանը, սիրելի մայրիկներ և տատիկներ, ապավինում են, որ դուք խոտը կթողնեք անասուններին, իսկ դուք կվերադառնաք ձեր և նաև մեր երեխաների մոտ:
Երկու օր հիվանդացեք, մնացեք ձեր անկողնու մեջ, անջատեք հեռուստացույցը, դուրս եկեք ինտերնետից, դուք այլևս սիրելիներ չունեք, եթե նույնիսկ ամբողջ դպրոցական կոլեկտիվն ու ծնողական խորհուրդն է ժպտում ձեզ, նվերների համար փող հավաքում, որ դուք ձեզ կարևոր դեմք զգաք, վերացեք այդ ամենից, որովհետև դուք արդեն անեծքի ամբողջ ճշգրտությունն եք, որովհետև ցուցակները՝ ցուցակներ և նվերները՝ նվերներ, բայց կյանքը հո ավելի՞ է վատանալու: Ինչպես Համլետն է ասում, «կուսանոց մտեք», սիրելի մայրիկներ և տատիկներ, որովհետև այս Հայաստանը զրոյից սկսելու կարիք ունի, դրա կարիքն ունեն ձեր երեխաները, աշակերտները, հողը և ջուրը, մեր բնությունը, մեր արևը, մեր ջուրը: Ամեն, ամեն ինչ նաև ձեզանով է զրկվել իր իմաստից, մի օր վերջապես թույլ տվեք, որ գրողի տարած 256-ամյա այս պետությունը վերջապես շնչի, որ դրսից եկողը չասի՝ 26 տարի է անկախ եք ու ընտրություն անել չգիտե՞ք: Որ դրսից եկողը ձեր շուրթերից, ասենք, Չարենցի կամ ժամանակակից հանճարեղ որևէ պոետի մասին լսելիս, ասենք, խանդի զգացում ունենա: Այլապես ու՞մ համար է գրվում դասագիրքը, սիրելի մայրիկներ և տատիկներ, տեղ-տեղ նաև հայրիկներ և պապիկներ: Ձեզանից յուրաքանչյուրը տանը և դպրոցում գուցե առյուծ է կտրում, երբ ինչ-որ բան այն չէ, երբ ճաշի համար անհրաժեշտ կաղամբը չկա, ու ձեր ամուսինը կամ կինը ձեզ պարտավոր է հասկանալ կես խոսքից: Բայց ձեզ թվում է ՀՀԿ-ի ստրուկ լինելն ամբողջ հասկացվածությու՞նն է: Դա՞ է կյանքը: Բացեք ձեր դասագրքերը՝ պատմության և գրականության, նաև օժանդակ ձեռնարկները, տեսեք ձեր նմանների երեսի՞ց չէր, որ Խորենացին գրեց իր ողբը, տեսեք արդյոք դուք չե՞ք պետականության ապագա կործանման հացը:
