Իմ տիեզերքի կենտրոնը Գյումրին է

-Ինչպե՞ս ստացվեց, որ լրագրությամբ զբաղվեցիք, չէ՞ որ մասնագիտությամբ գեղագետ եք։

-1990-ականների սկզբին մտածեցի, որ կա՛մ պիտի ինձ մահացնեմ, վերջանամ, կա՛մ պիտի ապրեմ ու ապրեցնեմ: Քայլերս ուղղեցի «Ազգ» օրաթերթ, և ստացվեց, որ ակամա դարձա անլույս տարիների մշակութային տարեգիրը: Շատերի հիշողության մեջ այս տարիները մնացել են իբրև լճացման շրջան, բայց իրականում մշակութային կյանքը չափազանց հարուստ էր: Այսօրվա մշակույթը կասկածահարույց է, շոու բիզնեսը կերել է հասարակությանը: Իսկ այն տարիներին արվեստը հեռու էր կոմերցիոն մոտեցումներից, և այնպիսի ստեղծագործություններ էին ծնվում, որ չես էլ համեմատի մերօրյա արվեստի հետ:

-Այժմ Դուք ևս մեկ մասնագիտություն ունեք. ինչո՞ւ որոշեցիք նկարել։

-2006թ. լույս տեսավ իմ «Խաչվող ճանապարհներ» գիրքը, որում զետեղեցի ճանապարհորդական նոթերը բոլոր այն երկրներից, որտեղ հասցրել էի իմ թափառ կյանքում լինել: Որոշեցի, որ վատ չի լինի, եթե նաև փորձեմ պատկերազարդել այն: Պատկերացրեք՝ լուրջ չէի մոտենում իմ նկարչությանը։ Քանի որ հայրս ու եղբայրս պրոֆեսիոնալ նկարիչներ էին, ամաչում էի ինքս նկարել: Ես այցելեցի մաեստրո Հակոբ Հակոբյանին: Նա ջերմ խոսքեր ասաց, որոնք ինձ շատ ոգևորեցին: Այն աստիճան, որ նույնիսկ սկսեցի մտածել ցուցահանդեսի մասին:

-Իսկ ինչո՞ւ գծանկար։

-Որովհետև գրաֆիկան շատ քիչ է ներկայացված մեր արվեստում: Հայերի մոտ ուժեղ է գույնը, վրձինը: Մենք կարծես պառկում ենք կտավի վրա՝ մեր հոգու ուժգին պոռթկումներով, զգացմունքներով։ Մեր մենթալիտետն ավելի հաճախ և ավելի լավ գեղանկարի մեջ է արտահայտվում:

-Ի՞նչ է Ձեզ համար Գյումրին։

-Գյումրին այնքան խորն է իմ մեջ. չնայած դպրոցն ավարտելուց հետո Երևանում եմ ապրել, աշխատել, բայց ինձ թվում է՝ Գյումրիից երբեք չեմ դուրս եկել։ Գյումրին շատ բարձր մշակույթ ունեցող քաղաք է։

Հիշում եմ՝ Նյու Յորքից վերադառնալուց հետո գնացի Գյումրի: Նյու Յորքը աշխարհի մայրաքաղաքի համարում ունի, բայց Գյումրին իմ տիեզերքի կենտրոնն է: Հավատացնում եմ՝ համեմատության մեջ Գյումրին Նյու Յորքին ոչ միայն չզիջեց, այլև ավելի խորը թվաց:

Գյումրու ճարտարապետությունն իրական արվեստ է: Կամարները, փորագիր պատերը մի ամբողջ ֆենոմենալ գանձ են՝ ճարտարապետության, քանդակագործության, գեղանկարչության, մետաղագործության: Ցավոք, Գյումրու սոցիալական վիճակն այսօր այնպիսին է, որ թույլ չի տալիս բնակիչներին գնահատել իրենց շրջապատող գեղեցկությունը:

-Այսօր բողոքի նոր ալիք է ձևավորվում, որն ընդդիմանում է, թե քաղաքը զրկում են դեմքից։ Ինչպիսի՞ն է Ձեր դիրքորոշումը։

-Ինձ համար շենքերը պարզապես քար ու ցեմենտ չեն: Մարդը նախ շինություն է ստեղծում՝ նախագծում, կառուցում, հետո այդ շենքը կերտում է այլ մարդկանց: Վերացնելով շենքերը՝ պատմության շերտ ենք վերացնում: Մարդն առանց այդ միջավայրի կորցնում է իր ինքնությունը:

-Դուք Ձեզ քաղաքերգակ եք անվանում։ Ըստ Ձեզ՝ ինչպիսի՞ն է հիմա Երևանը։

-Մեր քաղաքի ամենամեծ պրոբլեմը ճարտարապետական դիսոնանսն է: Եթե նոր բան ենք կառուցում, ապա անպայման հնի հաշվին։ Եվրոպայում այդպես չէ: Փարիզում Լուվրի տեղում բնակարանային կոմպլեքս չեն կառուցի: Չեխերը հանձնեցին Պրահան գերմանացիներին, սակայն պակաս հայրենասեր չէին՝ ափսոսացին քաղաքը, թույլ չտվեցին, որ ավերվի:

Իսկ մեզ մոտ… Սիրտս շատ է ցավում, երբ պատմական շենքերն անէանում են: Տուրիզմ են զարգացնում… բայց տուրիստներին ընդհանրապես հետաքրքիր չեն նորակառույց կոմպլեքսները։