«Հանրային ընկալումներում առավել կոռումպացված կառույցներն են ԶԼՄ-երը, դատավորները և դատարանները, կուսակցությունները կամ դաշինքները, իսկ ծառայություններից կամ ոլորտներից որպես առավել կոռումպացված են ընկալվում առողջապահությունը, ընտրական գործընթացները և լրատվամիջոցները»։ Սրա մասին են վկայում Հետազոտական ռեսուրսների կովկասյան կենտրոն – Հայաստանի (ՀՌԿԿ-Հայաստանի)՝ Հայաստանում կոռուպցիայի վերաբերյալ հանրային կարծիքի մասին իրականացրած ուսումնասիրությունը։
Հետազոտությունն իրականացվել է 2021-ի հոկտեմբեր-նոյեմբեր ամիսներին հանրապետության ողջ տարածքում դեմ առ դեմ հարցման միջոցով, որին մասնակցել է 1520 հարցվող։
Բնակչության մեծ մասը կարծում է, որ Հայաստանում կոռուպցիան հնարավոր չէ նվազեցնել կամ հնարավոր է նվազեցնել միայն մասամբ։ Կոռուպցիայի տարածմանը նպաստող առավել հաճախ նշվող գործոններ են հանրության կողմից օրենքներին չհետևելը, օրենքների անկատարությունը և տնտեսական ծանր վիճակը կամ աղքատությունը, իսկ կոռուպցիոն գործելակերպի հիմնական շարժառիթներ՝ խնդիրն օրինական տարբերակով լուծելու անհնարինությունը, օրենքով սահմանված ավելի խոշոր վճարումներից խուսափելը և պատժից կամ տուգանքից խուսափելը։
Տարբեր անձանց կամ հաստատությունների կոռուպցիոն վարքագծի ընկալումները դիտարկելիս և 2019-ի արդյունքների հետ համեմատելիս նկատելի է, որ պատկերը, ընդհանուր առմամբ, վատթարացել է։
Կոռումպացվածության վերաբերյալ հանրային ընկալումն ըստ անձանց և հաստատությունների
Համաձայն հարցման արդյունքների՝ ամենակոռումպացված երեք մարմիններն են ԶԼՄ-ները, դատարանները, կուսակցություններ/դաշինքները։
ԶԼՄ-ներին մեծապես կոռումպացված կամ որոշ չափով կոռումպացված համարում է հարցվածների 69,5%-ը, դատարաններին՝ 66,6%-ը, կուսակցություններին և դաշինքներին 64,6%-ը։
Կոռումպացվածության ամենացածր վարկանիշն ունի Մարդու իրավունքների պաշտպանը [հարցումն իրականացնելու ժամանակահատվածում Մարդու իրավունքների պաշտպանը եղել է Արման Թաթոյանը – խմբ․]։ Հարցվածների գրեթե 52%-ը կարծում է, որ պաշտպանը կոռումպացված չէ։ 2019-ի արդյունքների համեմատ տարբեր անձանց կամ հաստատությունների նկատմամբ վստահությունը էականորեն նվազել է։ Համաձայն Կովկասյան բարոմետրի ցուցանիշների՝ Ազգային ժողովի նկատմամբ վստահությունը նվազել է՝ 2019-ի 30%-ից դառնալով 16%՝ 2020-ին, վարչապետի նկատմամբ վստահությունը 71%-ից դարձել է 14%, նախագահի նկատմամբ վստահությունը՝ 78%-ից 31%, դատարանների նկատմամբ՝ 22%-ից 17%, ոստիկանության նկատմամբ՝ 51%-ից 22%, իսկ ԶԼՄ-ները դարձել են ամենաքիչ վստահելի ինստիտուտը (29%-ից 3%)։
Կոռումպացվածության վերաբերյալ հանրային ընկալումն ըստ կոռուպցիոն դրսևորումների տարածվածության
Հարցվածների կարծիքով ՀՀ-ում կոռուպցիայի ամենատարածված դրսևորումներն են հովանավորչությունը, բիզնեսի և պետական պաշտոնի համատեղումը, կաշառակերությունը։ Հովանավորչությունը տարածված երևույթ է համարում հարցվածների 82,1 %-ը, բիզնեսի և պետական պաշտոնների համատեղումը՝ 76,8%-ը, կաշառակերությունը՝ 74,6%-ը։
Կոռումպացվածության վերաբերյալ հանրային ընկալումն ըստ նպաստող գործոնների
Հարցվածները ՀՀ-ում կոռուպցիայի տարածման երեք գլխավոր գործոններն են համարում հանրության կողմից օրենքներին չհետևելը (15,77%-ը), օրենքների անկատարությունը (15,43%-ը ) և տնտեսական ծանր վիճակը (13,74%-ը)։
Հարցին, թե որը կլինի կաշառք տվողի կոռուպցիոն գործելակերպի հիմնական շարժառիթը, հարցվածների 45%-ից ավելին նշել է, որ խնդիրը լուծելու այլ՝ օրինական, տարբերակ չկա, կամ նման գործելակերպի շարժառիթը կարող է լինել խուսափելն օրենքով սահմանված ավելի խոշոր վճարումներից (մոտ 43%), ինչպես նա և խուսափելը պատժից/տուգանքից/ այլ պատասխանատվությունից (34,3%)։
Կոռուպցիայի դեմ պայքարի արդյունավետությունն ու անկեղծությունն ըստ հանրային ընկալման
Կոռուպցիայի դեմ Կառավարության պայքարը գնահատելու հարցում հարցվածները, ընդհանուր առմամբ, բաժանվում են երկու խմբի՝ 50,9%-ն այն արդյունավետ է համարում, 45,8%-ը՝ անարդյունավետ։ Անարդյունավետ գնահատածների 41,1%-ը համարում է, որ Հայաստանի ներկայիս կառավարությունն անկեղծ չէ կոռուպցիայի դեմ պայքարի հարցում։
Կոռուպցիայի ազդեցությունը
Կոռուպցիայի ազդեցությունն իր և իր շրջապատի վրա զգում է հարցվածների 37,2%-ը։ Հարցվածների 3%-ը կարծում է, որ Հայաստանում կոռուպցիա գոյություն չունի։
Ընդհանուր առմամբ՝ 2018-ի հեղափոխությունից մոտ չորս տարի անց քաղաքացիների մոտ 63%-ը համարում է, որ կոռուպցիան հնարավոր չէ նվազեցնել կամ հնարավոր է նվազեցնել միայն մասամբ։
Քաղաքացիների կողմից կոռուպցիոն դեպքերի մասին չհայտնելու հիմնական պատճառ է հասարակության քննադատությանն արժանանալու վախը։ Քաղաքացիների մեկ երրորդից ավելին նշել է վախը, որ կպատժվեն՝ կկորցնեն իրենց աշխատանքը, վտանգի կենթարկվեն։ Միևնույն ժամանակ, որպես կոռուպցիայի մեջ ներքաշվելուց հրաժարվելու հիմնական պատճառ քաղաքացիները առավել հաճախ նշել են նաև «պատժվելու բարձր ռիսկը»։ Քաղաքացիների միայն 19%-ն է նշել, որ կոռուպցիայից պետք է հրաժարվել, քանի որ դա հանցագործություն է։
Ըստ հանրային ընկալումների, կոռումպացված լինելու վարկանիշի տեսանկյունից վատթարացել են ԶԼՄ-ների և Հայ առաքելական եկեղեցու դիրքերը, բարելավվել է Մարդու իրավունքների պաշտպանի դիրքը։