Ոչ մրցակցային ընտրությունների պայմաններում հասարակությունը կարծես թե յուրահատուկ դիմադրության բնական մեխանիզմներ է մշակել իշխանությունների դեմ: Սերժ Սարգսյանի անհաջող արտահայտություններից հետո և հասարակական շրջանակներում լրջորեն չեն քննարկում նրա նախընտրական ծրագիրն ու հայտարարությունները: Խնդիրն այն է, որ մյուս թեկնածուները ևս ի վիճակի չեն հանրային լուրջ բանավեճ գեներացնել ծրագրերի և գաղափարների շուրջ: Այս նախընտրական քարոզչության մինչև հիմա ամենատպավորիչ մասերն են վարսավիրանոցում մազ կտրելը, «Սասունցի Դավիթ» էպոսի մեկնությունները, խիարագիտության դասընթացները և հանրային շահի հետ կապ չունեցող այլ դրվագներ:
Այս ամենը խորացնում է հասարակության անվստահությունը քաղաքական ուժերի և գործընթացների նկատմամբ: Իշխանությունները փետրվարի 18-ին կանգնելու են լուրջ խնդրի առաջ. քաղաքացիների գերակշռող մասը կարող է կազմակերպված կերպով բոյկոտել ընտրություն կոչված միջոցառումը: Սա լուրջ հարված կլինի իշխանությանը, քանզի, օրինակ, 30 տոկոս մասնակցության ցուցանիշով նախագահ ընտրվելը խոսում է լեգիտիմության լուրջ պակասի մասին: Բացի այդ՝ ընտրությունների բոյկոտը անվստահություն է նաև մյուս թեկնածուների և նրանց ներկայացրած քաղաքական ուժերի նկատմամբ:
Անվստահության և հիասթափության մթնոլորտը ստեղծելու պատասխանատվությունը միայն իշխանությունը չի կիսում: Այն հավասարապես կիսում են քաղաքական ասպարեզում գործող քիչ թե շատ ազդեցիկ քաղաքական ուժերը՝ անկախ այն հանգամանքից՝ մասնակցում են նախընտրական գործընթացին, թե ոչ: Իշխանություններից հետո նրանց անմիջական մեղավորությամբ են Հայաստանում քաղաքական գործընթացները դեգրադացվել՝ հասնելով այսօրվա մակարդակին: Հասարակական մասշտաբային արհամարհանքից հետո այս քաղաքական ուժերի համար գրեթե անհնար է լինելու ռեաբիլիտացվել և լուրջ հայտ ներկայացնել հաջորդ ընտրությունների ժամանակ: Ներկայիս լճացած իրավիճակը հուշում է, որ քաղաքական սերնդափոխությունն արդեն հրամայական է և պատմական անհրաժեշտություն:
Հայաստանի անկախության հետ ծնված ներկայիս քաղաքական էլիտան 2013թ. նախագահական ընտրություններով վերջնականապես սպառել է իրեն և պետք է անցնի պատմության գիրկը: Հասարակությունն իր վերաբերմունքով օգնում է պատմական այդ գործընթացին:
